اشعار

دلم تنگ است بهر ديدن روی تو مادرجان         منم زينب اسير خلـق نيكوی تو مادرجان

بـجای فـضه آوردم بَـرت آب وضويت را         كه شايد بارديگر بنگرم روي تو مادرجان

مگراين چارساله دخترت هم گشته نامحرم             نبايد چونكه بيند روي و گيسوي تو مادرجان

نمی گيری مرا در بر دگر؟ دلتنگ آغوشم             دلم خواهد نهم سر را به زانوی تو مادرجان

نگر چنديست گيسويم نگشته شانه با دستت             معطركي شود زلف من از بوی تو مادرجان

دلم خون است وديگر طاقتي براين دلم نبود             شوم كی با خبر از سر پهلوی تو مادرجان

نمی گوئی به زينب راز خاكی گشتن چادر            بگو تا كه شوم هم درد و دلجوی تو مادرجان

حسن چنديست محزون و به خود از درد ميپيچد             خبر دارد مگر از سّر ناگوی تو مادرجان

دلم خوش بود، محسن آيد و هم بازيم گردد             چه بُد جرمش كه پرپرگشته دركوي تو مادرجان

پدر با چشم مضطر حال و احوال تو می پرسد             مگردان رو ز او آيد چو رو سوي تو مادرجان

نگر بابا غريب است و تسلايش تو می باشی         بسوزد قلب او اينگونه با خوی تو مادرجان

حلالم كن اگر بهرت عصائي ناتوان بودم             دعا كن تا بميرد دخت دلجوي تو مادرجان

بود بر سا ئل اين عقده كه روزي مادرت خواند             قبولش كن شود قربان گهش كوی تومادرجان